"Wigilia ś-go Jana (24 czerwca) łączy się z dniem najdłuższym, gdy słońce doszło najwyższej swojej potęgi. Liczne musiały być w tym czasie pogańskie obrzędy, z których pozostały dotąd sobótki, puszczanie wianków, majenie domów i inne. Sobótki są to pozapalane stosy słomy, gałęzi lub beczki smoły, wkoło których zebrana młodzież śpiewa pieśni i tańczy, a niekiedy parami przez ogień przeskakuje. Ogień wyobraża palące, piekące słońce. Cała uroczystość odbywa się późnym wieczorem.

Na Litwie, Rusi, w Czechach przepędzają przez ogień bydło, co ma pomagać przeciw rozmaitym chorobom.

Wianki puszczają dziewczęta na każdą wodę, szczególniej na bieżącą. Ta prędzej za mąż wyjdzie, której wianek rychlej przez czatujących chłopców zostanie porwany.

Podług ludowego wierzenia, tejże nocy, z 24 na 25 czerwca, zakwita po lasach paproć błyszczącym, jako gwiazda, kwiatem, a kto go znajdzie, przed tym odkryją się zawarte pod ziemią i t. p. skarby. Że paproć kwitnie, tego dowiedli uczeni (Polacy: Sumiński i Strasburger), ale kwitnie niekoniecznie w wigilię ś-go Jana, przytem nie gwiaździstym kwiatem, lecz innym, wcale niepozornym i cudownych własności nieposiadającym. Sobótki odprawiają się na kształt pogańskiej uroczystości Kupały. W Lubelskiem bywa to pod jesień, gdy już wszystkie zboża sprzątnięto." Rys geografii Królestwa Polskiego skreślił K. Krynicki, wyd. 1902